Abstract

Το βιβλίο Συνηθισμένοι Άνθρωποι, αποτελείται από 24 ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας, βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα από την ελληνική διασπορά. Όπου νέοι άνθρωποι, σχεδόν παιδιά, σπρωγμένοι από τη φτώχεια, την ανέχεια και την κατάσταση σε μια Ελλάδα ρημαγμένη από τον Β΄ΠΠ και τον Εμφύλιο τις δεκαετίες του - 50 και του -60, αναγκάστηκαν να πάρουν τον, άγνωστο, δρόμο του ξενιτεμού. Σε όλες τις ιστορίες, λίγο-πολύ, κυριαρχεί ο πόνος του χωρισμού από τη γενέθλια γη και όλους τους αγαπημένους, ο φόβος για το άγνωστο, μα και η απελπισία, ότι δε θα δουν ξανά τη μάνα, τον πατέρα, τα αδέλφια. Η ανασφάλεια, για το τι θα βρουν στον ξένο τόπο, η τρομερή απόσταση και η σκέψη, πως δεν υπάρχει γυρισμός. Το σαράκι της νοσταλγίας που «ροκανίζει» τα σωθικά τους. Οι συνθήκες διαβίωσης αλλά και ο ρατσισμός, ιδίως τα πρώτα χρόνια. Κάποιες φορές, αμφιβολία και μεταμέλεια, αν η απόφαση ήταν σωστή και γιατί να την πάρουν. Μεγαλύτερος εχθρός του ξενιτεμένου η μοναξιά. Αλλά και η άγνοια της γλώσσας. Νέες κοπέλες και παιδιά, παντρεύτηκαν μόνα τους, οι κοπέλες γέννησαν τα παιδιά τους, χωρίς τη μάνα δίπλα τους. Η μεγάλη απώλεια για τα παιδιά τους, που δε γνώρισαν, γιαγιά, παππού, ξαδέλφια. Το Στερνό Αντίο, που δεν αξιώθηκαν να πουν. Οι περισσότεροι, έμαθαν το θάνατο του πατέρα ή της μάνας, όταν έφτανε το γράμμα 4 και 6 βδομάδες αργότερα. Πολλές φορές, διαπιστώνοντας, με απόγνωση, πως όταν τους κήδευαν, εκείνοι, λόγω άγνοιας, βρίσκονταν σε γλέντι! Δεν υπάρχει αρχή και τέλος να εκφραστούν τα συναισθήματα των ανθρώπων της μετανάστευσης. Χειρότερο από όλα, η οδύνη, στην έστω και προσωρινή τους επιστροφή στην πατρίδα, πως δεν ανήκουν πια εκεί. Ξένοι στην ξένη γη, ξένοι και στον τόπο τους, που κρατούσαν φυλαχτό ιερό στην καρδιά, όλα αυτά τα χρόνια.