EDUGI-523: Ακροατήριο 3, Ομάδα 6

Γκιάτα Περιστέρα (U224N2488)

Γκόγκος Βασίλειος (U224N1731)

Ζουλούμη Μαριάννα Παρασκευή (U224N1730) (Συντονίστρια)

Κιλιάφη Μαρία (U224N1679)

Στούπα Ευαγγελία (U224N2485) (Συντονίστρια)

Οι προσωπικές αφηγήσεις είναι απλές, χωρίς υπερβολικές λεπτομέρειες και αποτελούν υποκατάστατα εμπειριών για τους ακροατές. Οι «ιστορίες» είναι στιγμές στις οποίες ο ακροατής δημιουργεί κάποια γνώση (Sole & Wilson, 2010).

Είχαμε την ευκαιρία ως ομάδα να γνωριστούμε καλύτερα και να αφηγηθούμε μία ιστορία του παρελθόντος μας, η οποία όλους μας έχει επηρεάσει στην περαιτέρω ζωή. Επίσης, μεταφέραμε πληροφορίες και συναισθήματα τα οποία βιώθηκαν εντός του πυρήνα και του πλαισίου των διαπολιτισμικών μας εμπειριών (Snowden, 2000). Πιο συγκεκριμένα, ενυπήρχε σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο ένας φόβος ή μία άγνοια για τη διαφορετικότητα και οι εμπειρίες που βιώσαμε οδήγησαν σε μία αναθεώρηση απόψεων, «ανοίγοντας» έναν δρόμο προς την αποδοχή της. Άλλοι βιώνοντας τη διαπολιτισμικότητα σε πιο ανάλαφρα κι ευχάριστα πλαίσια και άλλοι, σε πιο έντονες και δυσμενείς συνθήκες, βρήκαμε τρόπο να αποτελέσει η διαφορετικότητα πηγή μάθησης και αναστοχασμού για τον ίδιο μας τον εαυτό, να διαμορφώσουμε μία θετικότερη συμπεριφορά και να αναπτύξουμε μία προσωπικότητα με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, διαπολιτισμική συνείδηση και αποδοχή της ετερότητας. Σε όλα τα μέλη είναι κοινός ο σεβασμός προς τα άτομα του διαφορετικού διαπολιτισμικού πλαισίου με τα οποία ήρθαμε σε επαφή, επικοινωνήσαμε και αλληλεπιδράσαμε. Μέσα από την επικοινωνία με την ετερότητα, όλα τα μέλη της ομάδας ανακάλυψαν νέες πτυχές του εαυτού τους, προβληματίστηκαν και αναθεώρησαν για συμπεριφορές και στερεότυπα του παρελθόντος, τα οποία ήταν αναγκαίο να επαναπροσδιοριστούν (Denning, 2002). Όλα τα μέλη έκαναν την ενδοσκόπησή τους και μετέδωσαν τη σοφία τους, καθώς και την ενδόμυχη γνώση τους (Sole & Wilson, 2002).

Συνοψίζοντας, η αφήγηση σε όλους τους πολιτισμούς ανά τους αιώνες έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή τους. Οι ιστορίες κατασκευάζονται σύμφωνα με το ίδιο σχήμα. Έτσι και οι δικές μας ιστορίες έχουν μία κοινή βάση, το Διαπολιτισμικό σενάριο της καθημερινότητας. Η Διαπολιτισμική Επικοινωνία αποτελεί μία πράξη ισορροπίας μεταξύ της αναζήτησης των ομοιοτήτων και της συνειδητοποίησης των διαφόρων (Sell, 2017).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Denning, S. (2002). Using stories to spark organizational change. Systems Thinker, 13, 2-6.

Sell, L. (2017). Storytelling for Intercultural Understanding and Intercultural Sensitivity Development, In Chlopczyk, J. (Ed.), Beyond Storytelling. Springer Gabler, 223-250.

Snowden, D. J. (2000). The art and science of story or ‘are you sitting uncomfortably? Business Information Review, 17(4), 215-226.

Sole, D., & Wilson, D. G. (2002). Storytelling in organizations: The power and traps of using stories to share knowledge in organizations. LILA, Harvard, Graduate School of Education, 9(1), 1-12.